بسکه می جوشد ازین دریای حسرت حب جاه

قطره هم سعی حبابی دارد از شوق کلاه

می رود خلقی به کام اژدر از افسون جاه

شمع را سرتا قدم در می کشد آخر کلاه

گیرودار محفل امکان طلسم حیرتی ست

تا مژه خط می کشد این صفحه می گردد سیاه

گرد صحرا از رم آهو سراغی می دهد

رفتن دل را شکست رنگ می باشد گواه

عالمی در انتظار جلوه ات فرسوده است

جوهر آیینه هم می ریزد از دیوار کاه

اینقدر جهدم به ذوق نشئهٔ عجز است و بس

همچو پرواز از شکست بال می جویم پناه

نیست غافل معنی آسایش از بیطاقتان

درکمین کاروان خفته ست منزل سر به راه

بسکه پیچ و تاب حسرت در نفس خون کرده ام

تیغ جوهردار عریان می کنم در عرض آه

جوهر آیینه ای درگرد پیغامم گم است

نالهٔ من می رود جایی که می گردد نگاه

گر سلامت خواهی از ساز تظلم دم مزن

دادرس در عهد ما سنگ است و مینا دادخواه

این زمان عرض کمال خلق بی تزویر نیست

جوهر آیینه آبی دارد اما زیرکاه

طبع روشن بیدل از بخت سیاهش چاره نیست

تا ابد رنگ کلف نتوان زدود از روی ماه